RITA & CHRISTINA SCHILDMEIJER

Rita (94) – gepensioneerd bar-eigenaresse & Christina (19) – studente/ horecamedewerkster


Rita woont 50 jaar aan het Thorbeckeplein, kleindochter Christina sinds 1,5 (naast Rita).

Rita: Ik woon al sinds 1950 aan het Thorbeckeplein. Na een opleiding in de klassieke muziek werkte ik eerst in de Victoria bar (in de Halve Maansteeg). Toen kreeg ik de kans de bar Negro Palace – ook hier op het Thorbeckeplein – over te nemen. Dat was best wat in die tijd voor een vrouw. Toen ik begon, liep die zaak helemaal niet. Ik heb hem helemaal opnieuw op moeten bouwen. Het was wel een mooie tent, echt jaren 20, met veel pluche, een hele mooie grote kristallen lamp uit het Luxor Theater in Rotterdam, en zelfs een spiegelbol. Die zie je nu overal, maar dat was toen heel modern natuurlijk. We hadden ook een glazen dansvloer, met lichtjes, daar stonden we echt bekend om, we waren de eerste bar in Amsterdam die zoiets had. Er zaten ook spiegeltjes in die vloer, dan konden de klanten zo onder de rokjes van die meiden kijken. Ik had bijzondere artiesten hoor, veel travestieten ook die er met hun make-up zo mooi en vrouwelijk uitzagen dat de klanten niet eens door hadden dat het eigenlijk mannen waren.

Op een gegeven moment heb ik de bar naast de Palace overgenomen. Die was een stuk kleiner en dat pand stond ook nog eens op instorten, maar het was een monument dus ik kreeg subsidie van de gemeente om het helemaal op te knappen. Samen met vrienden hebben we daar toen ook wat moois van gemaakt.

Het waren mooie tijden, ik heb zoveel bijzondere mensen ontmoet, veel artiesten ook. Ik kende iedereen, en iedereen kende mij. Maar op een gegeven moment veranderde de sfeer rondom het plein, werd het grimmiger. Dat kwam vooral door de drugs, daar kwam eigenlijk alleen maar rottigheid van. En toen kregen we ook nog operatie Schuimkraag eroverheen, waardoor we opeens heel veel belasting moesten gaan betalen, nou toen was de lol er wel vanaf.

“Het waren mooie tijden, ik heb zoveel bijzondere mensen ontmoet. Ik kende iedereen, en iedereen kende mij.”

Ik ben uiteindelijk gestopt met het actief werken in de bar, deed alleen nog de zakelijke kant, achter de schermen. Tien jaar geleden, mijn man was ondertussen ook overleden, heb ik alles overgedaan aan Heineken. Ik woon wel nog steeds aan het Thorbeckeplein en dat bevalt nog altijd goed. Ik hou van de buurt, lekker wandelen langs de grachten, en ik ben zo op de Albert Cuyp. Mijn huis is heerlijk en ik heb prachtig uitzicht over het plein. Met de mensen die hier nu wonen en werken heb ik wel veel minder contact dan vroeger. Het is allemaal een stuk afstandelijker geworden, de meesten komen ook niet meer van hier. Vroeger waren we dan misschien concurrenten van elkaar, we kwamen wel gewoon bij elkaar over de vloer. Er was veel meer eenheid.  

Van de herrie heb ik weinig last, helemaal nu ik op 2-hoog woon. Ik heb een trapliftje maar die gebruik ik alleen voor de boodschappen, ik loop gewoon zelf de trap nog op. Ik ben nog goed bij de tijd gelukkig, ik red me prima!

Christina: Ik woon bij mijn vader hier op het Thorbeckeplein, naast mijn oma. Ik doe een juridische opleiding en loop stage bij een makelaarskantoor. Dat bevalt me zo goed dat ik van plan ben om na mijn studie een makelaarscursus te gaan doen. Ik moet dan wel eerst een tussenjaar nemen en geld verdienen, want zo’n cursus is behoorlijk prijzig.

Ik werk nu ook al naast mijn studie, hier op het Thorbeckeplein, pal onder mijn huis bij Live Amsterdam. Dat baantje heb ik via de contacten van mijn vader gekregen. Ik ben begonnen bij de garderobe, toen een tijdje glazenhaler geweest, en nu werk ik achter de bar.

Wij gaan al om vier uur ’s middags open, in het weekend zelfs al om twee uur, en gaan dan door tot vijf uur in de ochtend. Op vrijdag en zaterdag is er ook livemuziek (vandaar de naam Live Amsterdam). Ik heb het enorm naar mijn zin daar. Er zijn natuurlijk wel akkefietjes af en toe, maar dat hoort er gewoon bij.

Toen ik hier anderhalf jaar geleden kwam wonen, moest ik best wennen aan de drukte. Ik woonde daarvoor bij mijn moeder in Diemen en dat is natuurlijk een stuk rustiger. Maar het bevalt me supergoed. Ik woon nu vlak bij school, op mijn scooter ben ik zo in Diemen, en voor mijn werk hoef ik alleen maar de trap af. Het heeft dus eigenlijk alleen maar voordelen.

Van de herrie heb nauwelijks last, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik in die drukke weekenden ‘s avonds meestal zelf sta te werken. Nu met Corona is het natuurlijk allemaal anders. Het café waar ik werk heeft nog het geluk dat het ook een restaurantgedeelte heeft en dus nog wat kan omzetten door maaltijden te bezorgen, maar voor veel ondernemers hier is het een hele moeilijke tijd natuurlijk.

Rita: Ja, het is niet niks, die coronacrisis. We krijgen nu allemaal de deksel op de neus. We hadden het ook te goed allemaal, ik dacht al: waar moet dat allemaal heen, dat kan toch niet zo doorgaan. Er moet een keer een klap vallen. Nou, dat is gebeurd.

Ik heb er zelf relatief weinig last van, maar voor de jeugd is het natuurlijk extra zwaar. Zoals Christina, die gaat het nog moeilijk krijgen nu alles zo onzeker is. En toen ze nog klein was, konden wij haar beschermen, en natuurlijk zal ik dat -zolang ik leef- blijven doen, maar uiteindelijk moet ze het zelf gaan maken.